เกิดที่ใจ...จบที่ใจ

พระพุทธองค์ได้ตรัสไว้ว่า
พระองค์ไม่เล็งเห็นอะไรอื่นเลย
ที่เมื่อฝึกแล้วมีผลมากมีอานิสงส์มาก
ยิ่งกว่าการฝึกจิต
จิตที่ฝึกดีแล้วนำความสุขมาให้
พระพุทธดำรัสนี้มีความหมายที่ลึกซึ้งยิ่งนัก
.
ธรรมชาติของจิตที่ยังไม่ได้รับการฝึกฝน
ก็จะหลงเพลิดเพลินอยู่กับอารมณ์ต่าง ๆ
ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นอารมณ์
ที่ทำให้เกิดความเศร้าหมอง ขุ่นมัว
เกิดความโลภ เกิดความโกรธ
เกิดความหลงเข้าครอบงำจิตใจ
มิติภพภูมิต่าง ๆ
ก็เกิดจากใจของสรรพสัตว์นั่นเอง
.
ไม่ว่าจะเป็นสุคติภูมิ เทวดา พรหม
อรูปพรหม หรือว่าทุคติภูมิ
เปรตอสุรกายสัตว์นรก
ก็เกิดมาจากใจของสรรพสัตว์นั่นเอง
.
มนุษย์นี้เป็นได้ครบทุกภพภูมิเลย
เรียกว่าลองชิมก่อนได้
ยังมีกายหยาบนี้ลองชิมก่อนได้นะ
เพราะไปแล้วมันยังกลับมาได้ถ้ายังไม่ตาย
แต่ถ้าตายไม่มีกายหยาบแล้วไปแล้วไปลับ
.
สังเกตใหมวันหนึ่งคืนหนึ่ง
บางทีมันไปไหนก็ไม่รู้
มีไหมบางทีใจร้อนรุ่มเป็นฟืนเป็นไฟ
ใจเกิดความโลภเกิดความโกรธเกิดความหลง
หรือบางทีก็ใจสบาย
มีความสุขใจมีความสงบมีความตั้งมั่น
.
เพราะฉะนั้นใจนี่แหละเป็นใหญ่ใจเป็นประธาน
ทุกอย่างก็สำเร็จได้ด้วยใจนี่เอง เกิดที่ใจก็จบที่ใจ
เวลาอะไรเกิดขึ้นไม่ต้องไปโทษสิ่งภายนอก
เกิดที่ใจก็จบที่ใจของเรานี่แหละ
..........................
ธรรมโดย พระมหาวรพรต กิตติวโร