ถ้าโยมระลึกชาติได้ โยมจะเกิดความกลัว

สมัยหนึ่ง พราหมณ์เค้าก็นิยมจับแพะมาบูชายัญ
ก็ให้ลูกน้องไปต้อนแพะ เจอแพะตัวนึง ก็ให้ไปจับ

แพะ พอถูกจับ มันก็ดีใจ โลดเต้น
จากนั้น มันก็ร้องไห้ เศร้าโศกเสียใจ

พราหมณ์ ก็ถามแพะว่า เกิดอะไรขึ้น
ในยุคสมัยนั้น มนุษย์กับสัตว์ เค้าสื่อสารกันได้

แพะ ก็ตอบว่า ที่ข้าพเจ้าดีใจโลดเต้นเพราะว่า รอบนี้ที่ถูกจับ และจะถูกตัดคอ
จะเป็นรอบสุดท้ายแล้ว
...จึงรู้สึกดีใจ

แต่ที่รู้สึกเสียใจเพราะ เสียใจแทนท่าน

ที่ข้าพเจ้าต้องมาอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้
ก็ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว
....ข้าพเจ้าก็เป็นเช่นท่านนั้นแหละ

แพะ เค้าระลึกชาติได้
ก็เป็นยุคนึงที่ จับแพะบูชายัญเช่นกัน

ตัวนึงฆ่าตัดคอบูชายัญ เมื่อละจากโลกนั้นไป
ก็จมดิ่งไปในอบายภูมิ ตกนรก เสวยความเผ็ดร้อน ทุกข์ทรมาน อย่างยาวนาน

ทุกข์ใดๆ ในโลก ว่าทุกข์ทรมาน อย่างแสนสาหัส ช่างเผ็ดร้อนทุกข์ทรมาน มันไม่ได้เสี้ยวในนรกภูมิ เลย

ไฟใดๆ ในโลก ที่ว่ามันแผดเผาร้อนแรง พระอาทิตย์ ระเบิดปรมาณู มันเทียบกันไม่ได้ กับไฟในนรกภูมิ

มันเผ็ดร้อนทุกข์ทรมานกว่านั้นมาก
แถมการเสวยตรงนี้ มันยาวนานกว่าชีวิตบนมนุษย์โลกมาก

พระพุทธองค์ทรงอุปมาว่า...
ชีวิตบนมนุษย์ มันช่างสั้นนัก

อุปมาถึง หยดน้ำบนยอดหญ้า กลางคืน
น้ำค้างมันลง เกิดหยดน้ำ
พอรุ่งอรุณ พระอาทิตย์ขึ้น เหือดแห้งไปอย่างรวดเร็ว

ประดุจหยดน้ำ ที่หยดลงบนกระทะอันเดือด
เหือดแห้งไปเร็วฉันใด
ชีวิตบนมนุษย์โลกนี่ 80 ปี 100 ปี
เมื่อเทียบกับกาลเวลาในวัฏฏสงสาร มันช่างสั้นนัก

แต่สิ่งที่เราทำได้ มันส่งผลสืบต่ออย่างยาวนานมาก
แล้วส่วนใหญ่ มันทำกรรมที่ไม่ดีเสียด้วย

แพะ ก็เช่นกัน
เมื่อละจากชาตินั้นไป
ก็จม ดิ่ง อยู่ในนรก เสวยความเผ็ดร้อน ทุกข์ทรมานอย่างยาวนาน
กว่าจะได้ตะเกียกตะกายขึ้นมา

พอขึ้นมา นั่นคือ ตัวกรรม
พอเศษกรรมก็เกิดมาเป็นแพะ ถูกเค้าฆ่าตัดคอ
....นี่เศษกรรมนะ !

ไม่ได้รอบเดียวด้วย โดนมา 499 ชาติ
ชาตินี้จะเป็นชาติสุดท้าย โยมว่าน่ากลัวไหมล่ะ
ทำแค่นิดเดียว แต่เสวยเผ็ดร้อนยาวนานมาก

ถ้าโยมระลึกชาติได้ โยมจะเกิดความกลัว
เกิดความเบื่อหน่ายในวัฏฏสงสารมาก
จะไม่กล้าทำผิดเลย

แต่ว่าเพราะเราเกิดแล้วเราลืมไง
มันจึงประมาท หลงระเริงในชีวิต เพราะมันลืม

ถ้าโยมระลึกชาติได้ โยมจะไม่กล้าทำบาปเลย
แล้วยิ่งคนยุคสมัยนี้ ตัวหนัก วิบากมาก

เดินจิต
โดย พระมหาวรพรต กิตติวโร